آبشار لفور

من از قبل نقشه های دسترسی  ابشار تزر را از Wikiloc دانلود کرده و وارد برنامه Mapsme کرده بودم. ( این کار برای یافتن مسیر واقعا به من همیشه کمک کرده است). برای رسیدن به آبشار باید جاده بابلکنار- لفور را حدود هشت کیلومتر ( تا ۸:۲ کیلومتر دقیقتر) طی کنید. ماشین را کنار جاده پارک کنید، یا می توانید ماشینتان را با اجازه  داخل راه دسترسی به محوطه چند خانه روستایی بکنید.  ما ماشین را کنار جاده گذاشتیم(سینه خاکی دارد برای پارک ماشین). کوله یکروزه مان را برداشتمپیم و با توجه به نقشه راه، پیمایش جنگلی را شروع کردیم.ابتدا باید از چند خانه روستایی عبور کنید. راه کاملا پاکوب و مشخص است. بعد از ۱۰ تا۱۵ دقیقه پیاده روی در جنگل به یک سطح نسبتا مسطح می رسید که سمت چپ راه برای کمپ بسیار عالی است و نزدیک رودخانه است. راه را به سمت راست ادامه می دهید. برای ادامه راه باید از یک پرچین عبور کنید ( رودخانه در سمت چپ شما قرار دارد)

برای رفتن به پای آبشار باید از عرض رودخانه عبور کنید. برای این کار دو راه وجود دارد یا باید از یک پل چوبی بگذرید که این پل دقیقا پایین همان محل مسطح ( محل مناسب کمپ) است و یا اینکه  از داخل آب رودخانه بگذرید.ما بعد از دیدن پل  ( به دلیل نامناسب بودن و عدم اعتماد به ایستایی پل-  میشود گفت پل حسابی خراب شده و نیاز به تعمیر دارد ) تصمیم گرفتیم از  آب عبور کنیم.هر چند باری گرفتن این تمیمی مجبور شدیم دو بار امتداد ردخانه را بالا و پایین کنیم. اما بهترین محل و کم عمق ترین قسمت رودخانه صد متر بالای پل چوبی است که درست آن طرف روخانه راه پاکوب  مشخص است.  کفش هارا در آوردیم و با باتون از عرض رودخانه عبور کردیم. کدر بودن آب موجب می شود که به راحتی نتوانید کف رودخانه را ببیند. و باید مراقب باشید.  عمیقترین عمق برای ما کناره سمت آبشار بود.

بعد از عبور از رودخانه بابل و طی کردن حدود ۱۰۰ متر به پای آبشار می رسید. برای رفتن به سرریز آبشار باید مقداری به سمت بالا بروید تا به پای یک شاخه فرعی رودخانه ر برسید. آبشار تزر سه حوضچه دارد. دو حوضچه اول که در بالا قرار دارد، بسار کم ارتفاع است و محلی عالی برای آبتنی کردن است . اما عمق زیادی ندارد شاید ۱۵۰ تا۱۷۰ سانتی متر. اما سر ریز آخر و اصلی آبشار ارتفاع بیشتری ( ۱۸ متر) دارد.

«آبشار ترز در مسیر یکی از شاخه های فرعی رودخانه بابل رود واقع شده و در نهایت نیز به این رودخانه می پیوندد. این آبشار آهکی از گونه دم اسبی (Horsetail) می باشد و ۱۸ متر ارتفاع دارد.»

ما چون  پنج شنبه برای بازدید از آبشار رفته بودیم، می توانم بگویم تنها دو نفری بودیم که کنار آبشار بود. خلوت خلوت، و تا می توانستیم حسابی لذت بردیم. صدای پرندگانی که آواز می خواندند، صدای شر شر آبشار ( هر چند در این موقع سال ریزش آب کمتری داشت و دم اسبی  اش خیلی نبود ) صدای رودخانه  و برگهایی که از درختان بر روی زمین  می ریختند و رنگارنگی اطرافمان. همه چیز رویایی و  عالی بود… ما دونفر این طرف رودخانه تنها بودیم. (بهتر است بازدید ها ۵ شنبه ها باشد همیشه تا از گردشگرهای محلی  و ازدحام در امان بود)

بعد از گرفتن  کلی عکس، راه بازگشت را در پیش گرفتیم.  می خواستیم ببینیم آیا می شود از روی پل چوبی عبور کرد یا نه. رودخانه را به سمت پایین حرکت کردیم تا به پل رسیدیم.  از پایه پل بالا رفتیم  و روی پل ایستادیم، بیشتر پل تخریب شده بود و به دو تنه چوب از پایین تکیه داده بود. سخت بود، تصمیمی گرفتیم دو سه متر پایینتر از پل به آب بزنیم و رد شویم. بعد از عبور از رودخانه  وطی مسیر رفتمان، به پای ماشین رسیدیم. و به سمت سد لفور حرکت کردیم.